فکت شیت دیوی!

یا: مـــاچ مــــاچ ماچ

من خدمت هیچ کدوم از شما سلام عرض نمی‌کنم. امیدوار نیستم که حالتون خوب نباشه.

لازم ندونستم که در مورد توافق نامة لوزان سوئیس صحبت نکنم. به همین خاطر چند تا نکته نیست که نباید بهتون نگم:

توی این توافق نامه پیشرفت خوبی نداشتیم.

ایران توافق نکرده است که تعداد سانتریفیوژها از 19000 کنونی به 6104 دستگاه نمی‌رسد، که در 10 سال گذشته تنها 5060 عدد از آن‌ها اورانیوم غنی‌سازی نخواهد کرد.

ایران موافقت نکرده است که به مدت دستکم 15 سال، ذخایر اورانیوم غنی‌نشده خود را از مقدار 10000 کلیوگرم کنونی، به 300 کیلوگرم کاهش ندهد.

ایران موافقت نکرده است که تا 15 سال هر تأسیسات غنی‌سازی تازه‌ای را بسازد.

ایران موافقت نکرده تا به مدت دستکم 15 سال در تأسیسات فردو غنی‌سازی اورانیوم انجام دهد.

ایران موافقت نکرده تا تأسیسات فردو را به نحوی تبدیل نکند که تنها برای اهداف ساخت بمب به کار گرفته نشود.

و موارد دیگه که در این وقت زیاد می‌شه صحبت کامل در موردش نکرد.

من از همة شما متنفرم، انرژی هسته‌ای حق مسلم ما نیست و برای به دست آوردنش هر کاری نمی‌کنیم. سلام

 

ماچ ماچ ماچ

فکت شیت بی شعور!

تفاوت متن توافق‌نامة وزارت خارجة ما با متنی که وزارت خارجة آمریکا روی سایتش قرار داده است، چیزی است شبیه تفاوت رفتار این آقاهه! که جلوی پرچم روسیه ایستاده و رفتاری که آقای ظریف دارد از خودش نشان می‌دهد.

یقیناً حرفی که وزیر خارجة مملکت‌مان آقای ظریف می‌زند، برای ما حجّت است و متن منتشر شده از جانب آمریکا را بی اعتبار می‌دانیم، ولی خدا کند همین باشد، نه آن چیزی که در سایت وزارت خارجة آمریکا آمده و این آقاهه به صورت تصویری آن را نشان داده است!

رذیله‌ی بیستم!

صفت بیستم: دوست داشتن مدح و ثنا، و کراهت داشتن ذمّ

یعنی هر که طالب آن باشد که مدح او کنند و خوش آمد او گویند، و متنفّر باشد از اینکه: بدگویى او کنند. و این صفت، نتیجه حب جاه است. و از مُهلکات عظیمه است، زیرا هر کس که دوست دارد مدح او کنند و مى‌ترسد از مذمّت، پیوسته طالب رضاى مردم است و گفتار و کردار خود را بر وفق خواهش ایشان به عمل مى‌آورد. و به امید آنکه مدح او گویند و از ترس آنکه مذمّت او کنند مطلقا ملاحظه رضاى خالق را منظور نمى‌دارد.

پس بسا باشد که واجبات را ترک نماید و محرمات را مرتکب گردد و در امر به معروف و نهى از منکر مسامحه نماید و از حق و انصاف تعدى کند. سید انبیاء ^{صلی الله علیه و آله} فرمود که: «هرگاه ببینید کسانى را که مدح مردم را در حضور ایشان مى‌کنند خاک بر صورت ایشان بیفشانید.»

و از براى صاحب این صفت چند مرتبه است:

...

چهارم آنکه: سعى در حصول مدح نکند ولى چون کسى مدح او را کند به نشاط آید، و لیکن از این نشاط و سرور، دلگیر باشد و طالب آن باشد که خود را به مرتبه‌اى برساند که از مدح و ثنا شاد نگردد. و این شخص در مقام مجاهده است.

::. کتاب شریف معراج السعادة

***

طنز الحاقی:

فی الواقع روباه آگاه بود که زاغ، این رذیله را ندارد و کراهت دارد از مدح و ستایشش. لذا تصمیم گرفت مدح و ستایش زاغ را کند، تا زبان زاغ به گلایه باز شود.

لذا شروع کرد: پر و بالت سیاه رنگ و قشنگ، نیست بالاتر از سیاهی رنگ ... . زاغ می‌خواست بگوید که ای روباه خاموش باش و گفت. گفتن همانا و پنیر از دهان افتادن همان.

فی الواقع خلاف آنچه بارها گفته‌اند، زاغ فریب خورده نیست؛ زاغ مشغول مجاهده بوده و دنیایش را فروخته تا آخرتش را به دست بیاورد.

تحویل سال به کی؟!

    

«تحویل سال» کلمة جالبیه؛ گوش‌گیره!(در مقابل چشم‌گیر!)

باید سال 93‌ام رو تحویل بدم و سال جدید رو تحویل بگیرم.

هیچ‌وقت به تحویل‌گیرندة سال قدیم و تحویل‌دهندة سال جدید فکر نکرده بودم. یعنی این روزای آخر اسفند، دارم فکر می‌کنم که سالم رو باید به کی تحویل بدم! یا سال جدیدم رو باید از کی تحویل بگیرم!

صاحبِ این روزا و صاحب این زمانا، تحویلم می‌گیره؟ سال جدیدم رو خودش بهم تحویل می‌ده؟!

اسفندنامه

دلم می‌خواست برای حساب اعمالم هم نرم‌افزاری مثل ورد[1] بود که توی همین دنیا نشانم می‌داد سال 93 را چه قدر به خوبی گذرانده‌ام یا چه قدر در اشتباه و خطا و فراموشی و ...

چون مطمئنم آن دنیا نرم‌افزاری هست که حتّی از حساب و کتاب ورد هم دقیق‌تر است.

امسال هم مثل سال 92، وقتی که برای نوشتن گذاشته‌ام را حساب کردم و شد روزی 23 دقیقه. و این یعنی 5 دقیقه رشد نسبت به سال گذشته. حتّی امسال دقیق‌تر هم شدم و تعداد کلماتی که امسال نوشتم، 36948 کلمه بود، یعنی تا امروز، می‌شود تقریبا روزی 104 کلمه.

حضرت صادق‌ ـ‌جانم به قربانش‌ـ‌ روزی به شاگردانش فرمود: انسان با ایمان وقتی از دنیا رفت از دنیا و بلاهای آن راحت می‌شود و با خاطری شاد به جهان بعد از مرگ وارد می‌گردد، ولی انسان کافر وقتی از دنیا رفت، گیاهان و حیوانات و بسیاری از مردم، از دست او راحت می‌گردند.

فکر کنم ... فکر کنم این حدیث به اندازه کافی حسابم را گذاشت کف دستم!

کاش می‌شد برای اعمال هر سالم هم نموداری شبیه این رسم کنم.

|

[1] به این لینک مراجعه کنید تا داستان را بفهمید.

مَنِ فرهنگی (1)

::. به داد سبزوار برسید!*

گفتن این چیزها بد نیست. اصلاً می‌نویسم که همین چیزها را بگویم. خجالتی هم برایم ندارد.

***

راستش گاهی از اینکه حوزة فعالیتم یا میدان کارم در سبزوار است ناراحت بودم. از این ناراحت بودم که در شهری مثل سبزوار که جوان‌ها و نوجوان‌ها، که موضوع کار من هستند، ظرفیت‌های گنده‌ای دارند، آدم‌های بزرگی هستند، ولی به خاطر نبود امکانات و فضای کم عمق سبزوار، این ظرفیت‌ها کور می‌شود. شاید ته دلم آرزو می‌کردم که چه قدر خوب می‌شد مثلا در مشهد یا قم یا حتی تهران فعالیت می‌کردم.

خدا را شکر می‌کنم که اینقدر من را دوست دارد که در یک شب سرد، که پای لب تاب نشسته‌ام و ظاهراً اتفاقی، من را با حاج عبدالله والی آشنا می‌کند. تا بفهمم که چه قدر در اشتباه بوده‌ام. حاج عبدالله والی 23 سال در بشاگرد خدمت کرد. خدمتی که متوقفش نشد مگر به وفاتش.

***

آقای امیرخانی خاطره‌ای از دیدارش با حاج عبدالله والی دارد که خواندنی است، اینجا هم بیشتر می‌توانید از حاج عبدالله بفهمید.

***

تنبل شده‌ام، و گرنه حداقل دوهزار کلمه می‌نوشتم که چرا از حاج عبدالله والی نوشتم. باید خودتان زخمتش را بکشید!!!

* امام یک در یک سخنرانی فرمودند: به داد بشاگرد برسید.

دودکُش

از دودکش خانة ما ابر بیرون می‌آید.

دو گنبد و دو ضمیر

قم، سوار تاکسی بشوی و راننده مموری‌اش را به دستگاه پخشش زده باشد و تنها آهنگ داخلش هم دربارة امام رضا علیه السلام باشد. تا مقصد هم چند بار تکرار بشود و از قضا تو همان شب، بلیط قطار قم به مشهد داشته باشی.

***

هنوز تازه عادت کرده بودم که مقابل این گنبد طلایی، ضمیر را مونث بیاورم و بگویم: السلام علیکنّ و رحمة الله و برکاته، که راهی مشهدم می‌کنند و باید ضمیر را مذکر بیاورم.

و باز به قم که بر می‌گردم و ضمیری که باید مونث بیاید و به اشتباه مذکر بر زبانم می‌نشیند.

این اشتباهِ مکرر را دوست دارم.

یادداشت‌های یک سفیر (8)

::. عدو شود سبب خیر

قبل از سفر، با افرادی که سال‌های گذشته تجربه‌ی زیارت اربعین با پای پیاده را داشتند، صحبت کردم تا از تجربه‌هایشان استفاده کنم. کم و بیش شنیده بودم که همراه داشتن عکس آقا و سید حسن نصرالله، کمی حساسیّت دارد؛ که البته این حساسیت‌ها هم به خاطر اقدامات افراطی برخی مذهبی‌ها و هیئتی‌ها در کربلا و مسیر پیاده‌روی بوده است. با این حال چند نفری که از وضعیّت به روز عراق، مطلع بودند گفتند که این حساسیّت‌ها به لطف و برکت داعش نه تنها از بین رفته که اسقبال هم می‌کنند. یعنی خدا خواسته و عدو سبب خیر شده است.

خیلی از موکب‌دارها سر در موکب‌شان عکس آقا و آیت‌الله سیستانی را نصب کرده بودند. در جادّه هم به وفور تابلوهای بزرگی بود که رویش حدیث «العلماء ورثه الانبیاء» نوشته شده بود و عکس شهید صدر و آقا و آیت الله سیستانی در کنارش.

بودن عکس سیدصادق شیرازی و موکب‌هایش آن هم به وفور اصلاً برایم عجیب نبود. ولی وقتی تابلوی خیلی بزرگی را دیدم که عکس حسن الله یاری رویش چاپ شده بود خیلی تعجب کردم. اصلاً برایم قابل توجیه نبود که شبکه‌ی ماهواره‌ای یک نادان و جاهل به دین را اینطور علنی تبلیغ کنند.

***

یادداشت‌های یک سفیر (7)

تب می‌خواهدم

یوسف بن اسماعیل، به سند خود از معصوم نقل کرده است که: هر گاه مؤمنى به یک بار تب مبتلا مى‌‏شود، گناهان مانند برگ درخت از او مى‌‏ریزد، و زمانى که در بستر خود ناله مى‏‌کند، ناله‏‌اش به منزله تسبیح و فریادش تهلیل (گفتن لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ) خواهد بود و در بستر خود از درد به خود مى‌‏پیچد و از این پهلو به آن پهلو مى‏‌غلطد، به منزله آن است که در راه خود شمشیر مى‏‌زند ... پس خوشا به حال او اگر (در این حال) توبه کند، و واى بر او اگر (ناسپاسى کند و یا پس از بهبود، باز) به گناه آلوده شود. (به هر حال) سلامت و عافیت در نزد ما گرامیتر و دوست داشتنى‏تر است.
و زهری می‌گوید: از امام زین العابدین علیه السّلام شنیدم که فرمود: تب یک شب، کفّاره گناهان یک سال (آدمى) است ...

***

به برکت شیوع ویروسی، چند روز پیش پاک شدم. ولی ناسپاسی‌هایم مکرر است ... تب دوباره می‌خواهدم.